حنون سعدونی؛ سید سعید طباطبائی؛ حمیدرضا آرتی؛ محمدعلی قاسمی؛ شهاب یوسفی فر
چکیده
خلاصهپیشزمینه: دیسپلازی تکاملی مفصـل هیـپ (Developmental dysplasia of thehip) (DDH)طیف گستردهای از اختلالات ناشی از تکامل غیرطبیعی هیپ را شامل میشود که میتواند در هر زمان از جمله دوره جنینی، شیرخوارگی و یا کودکی آشکار شود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی و رادیوگرافی بیماران مبتلا به دیسـپلازی تکاملی هیـپ است که تحت درمان با ادکتورتناتومی ...
بیشتر
خلاصهپیشزمینه: دیسپلازی تکاملی مفصـل هیـپ (Developmental dysplasia of thehip) (DDH)طیف گستردهای از اختلالات ناشی از تکامل غیرطبیعی هیپ را شامل میشود که میتواند در هر زمان از جمله دوره جنینی، شیرخوارگی و یا کودکی آشکار شود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی و رادیوگرافی بیماران مبتلا به دیسـپلازی تکاملی هیـپ است که تحت درمان با ادکتورتناتومی و جااندازی بسته قرار گرفته بودندمواد و روشها: مطالعه به صورت گذشتهنگر روی 30 کودک (33 مفصل) مبتلا به دیسپلازی تکاملی هیپ، در بیمارستان رازی اهواز، بین سالهای 94 تا 96 انجام شد. معیارهای ورود ابتلا به DDH در محدوده سنی زیر 2 سال بوده است. معیارهای خروج بیماریهای بافت هم بند، دررفتگی ثانویه ناشی از عفونـت پیشـین و دیسپلازی استابولوم در زمینه سندرم خاص بودند. بیماران پس از عمـل بـه لحـاظ بالینی، میزان دررفتگی کامل یا نیمه دررفتگی مفصل هیپ، همواری مفصل هیپ و یافتههای رادیـوگرافی، بـه ترتیب بـراساس معیارهای Severin،Tonnis grading ،McKay و شاخص استابولار مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافتهها: میانگین ایندکس استابولار پس از جراحی (15/2 ± 06/27 درجه) در مقایسه با میزان آن قبل از جراحی (27/3 ± 54/36 درجه) بهطور قابل توجهی کاهش یافت. براساس معیار McKay پس از جراحی در 9/90% بیماران نتایج درمانی عالی و خوب گزارش شد. بر اساس معیار Tonnis، پس از جراحی 9/93% از بیماران در طبقهبندی I & II قرار داشتند. در ارزیابیهای رادیوگرافیکی پس از جراحی، براساس معیار Severin ، 9/96% از بیماران در Class Ia & Ib قرار گرفتند. در یک بیمار (03/3 %) نکروز استخوانی(استئونکروزیس) در سر، در دو بیمار(06/6 %) لنگش و نقص در راه رفتن، و در سه بیمار (09/9 %) نقص در نشستن مشاهده شد. همه بیماران بررسی شده در این مطالعه زن بودند. نتیجهگیری: براساس نتایج درمانی و ارزیابیهای بالینی انجام شده در این مطالعه، روش جااندازی بسته به همراه ادکتورتناتومی میتواند در اولین اقدام درمانی به عنوان یک تکنیک مناسب جهت درمان بیماران مبتلا به دیسپلازی تکاملی هیپ در سنین پایین استفاده شود.
سعید طباطبایی؛ میرعماد میرعمارتی
چکیده
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی، شایعترین ترومای زانو در حین فعالیتهای ورزشی است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمان پارگی رباط متقاطع جلویی بهروش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از بین مراجعین یک مرکز درمانی اهواز در طی دو سال، تعداد ٥٧ بیمار (٥٥ مرد، ٢ زن) ...
بیشتر
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی، شایعترین ترومای زانو در حین فعالیتهای ورزشی است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمان پارگی رباط متقاطع جلویی بهروش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از بین مراجعین یک مرکز درمانی اهواز در طی دو سال، تعداد ٥٧ بیمار (٥٥ مرد، ٢ زن) ٢٠ تا 45 ساله مبتلا به پارگی رباط متقاطع جلویی که به روش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج براساس معاینه بالینی و نمره معیار «لیشُلم» با میانگین زمان پیگیری ١١/٧ (٢٨-٧) ماه بررسی شدند.
یافتهها: تعداد ٣٣ بیمار ضایعه در سمت راست و ٢٧ نفر ضایعه سمت چپ داشتند. پس از عمل، ٨٦% بیماران هیچ محدودیت حرکتی و ٨٢% ناپایداری زانو نداشتند و ٩٦% بیماران قادر به انجام فعالیتهای قبلی بودند. تنها 4٤ درصد قادر به انجام فعالیت ورزشی در سطح قبلی فعالیت خود نبودند. میانگین نمره «لیشلم» ٨٣/٦٣ (٩٣-٦٩) بود.
نتیجهگیری: بازسازی پارگی رباط متقاطع جلویی به روش مینیآرتروتومی و با استفاده از گرافت تاندون کشککی دارای نتایج قابل قبولی از نظر درمان بیماران میباشد.
سعید طباطبایی؛ احمد دشت بزرگ؛ احمد دشت بزرگ
چکیده
پیشزمینه: جااندازی دررفتگی مادرزادی لگن در سنین بالاتر از ۱۸ ماه اکثراً با استئوتومی لگن تکمیل میشود. هدف از این پژوهش بررسی نتایج جراحی واروس دیروتیشن و کوتاهسازی استخوان ران بدون استئومی لگن در درمان دررفتگی بود که دیر شناسایی شده و یا درمان غیرجراحی در آنها ناموفق بود. مواد و روشها: در ۶۷ ران مبتلا به دررفتگی مادرزادی (۴۶ ...
بیشتر
پیشزمینه: جااندازی دررفتگی مادرزادی لگن در سنین بالاتر از ۱۸ ماه اکثراً با استئوتومی لگن تکمیل میشود. هدف از این پژوهش بررسی نتایج جراحی واروس دیروتیشن و کوتاهسازی استخوان ران بدون استئومی لگن در درمان دررفتگی بود که دیر شناسایی شده و یا درمان غیرجراحی در آنها ناموفق بود. مواد و روشها: در ۶۷ ران مبتلا به دررفتگی مادرزادی (۴۶ بیمار شامل ۳۶ دختر و ۱۰ پسر) که دیر شناسایی شده بودند و در طیف سنی ۱۸ ماه تا ۱۰سال قرار داشتند، عمل جراحی واروس دیروتیشن و کوتاهسازی استخوان ران پس از انجام جااندازی در یک مرکز درمانی اهواز انجام شد. بیماران تا زمان وزنگذاری کامل و خارج کردن پلاک پیگیری شدند. یافتهها: جااندازی کامل در ۶۷ ران انجام شد. پس از ۲۶ ماه اندکس استابولوم در بیماران به میزان 6 درجه کاهش یافت. در ۶۱ ران (۹۱%) نیمه دررفتگی یا دررفتگی مجدد بعد از خارج کردن پلاک دیده نشد اما در ۶ ران (۹%) بهدلیل دیسپلازی باقیمانده و دررفتگی مجدد استئوتومی لگن انجام شد. نود درصد بیماران در کلاس I و II طبقهبندی «سِوِرین» قرار داشتند. نتیجهگیری: استئوتومی واروس دیروتیشن همراه با کوتاهسازی استخوان ران درمانی آسان و قابل اعتماد برای بیماران مبتلا به دررفتگی مادرزادی مفصل ران میباشد. اگر چه میزان موفقیت این روش درمانی ۹۰% است، با این وجود پیگیری طولانیتر برای بررسی میزان دیسپلازی باقیمانده در استابولوم و سایر مشکلات احتمالی نیاز میباشد.
سیدعبدالحسین مهدینسب؛ سعید طباطبایی؛ علیاصغر حـدادپور؛ سعید طباطبایی؛ ناصر صرافان؛ سید محمد سیدی
چکیده
پیشزمینه: دررفتگی مفصل ران همراه با شکستگی استابولوم در اثر ضربه شدید و پرانرژی ایجاد میشود و علیرغم درمان مناسب، ممکن است به اختلال در عملکرد مفصل و ناتوانی بیمار منجر شود. جااندازی شکستگی استابولوم و حفظ و پایداری مفصل هیپ مهمترین عامل درمانی است که در حصول نتایج بعدی، عملکرد مفصل و توانایی بیمار دخالت دارد. هدف از مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: دررفتگی مفصل ران همراه با شکستگی استابولوم در اثر ضربه شدید و پرانرژی ایجاد میشود و علیرغم درمان مناسب، ممکن است به اختلال در عملکرد مفصل و ناتوانی بیمار منجر شود. جااندازی شکستگی استابولوم و حفظ و پایداری مفصل هیپ مهمترین عامل درمانی است که در حصول نتایج بعدی، عملکرد مفصل و توانایی بیمار دخالت دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه درمان دررفتگی تروماتیک پشتی مفصل ران همراه با شکستگی دیواره پشتی استابولوم با دو روش جااندازی باز و ثابت کردن شکستگی یا درمان بسته و انجام کشش استخوانی بود.مواد و روشها: در یک بررسی دو ساله، بیمارانی که بهعلت دررفتگی پشتی هیپ همراه با شکستگی دیواره پشتی استابولوم و بدون شکستگی ران یا ساق همانطرف به دو مرکز درمانی اهواز مراجعه نمودند، با یکی از دو روش فوق تحت درمان قرار گرفتند. جااندازی بسته دررفتگی در کلیه بیماران بهصورت اورژانس انجام شد. روش جراحی در ۱۸ بیمار بهصورت عمل الکتیو تثبیت شکستگی استابولوم بود و شکستگی ۱۴ بیمار طی ۶-۵ هفته با کششگذاری درمان شد. نتایج درمان براساس بررسی دامنه حرکتی، آسیب عصبی، پایداری مفصل، پرتونگاری (تغییرات اولیه استئوآرتریت)، اندکس شکستگی استابولوم (Acetabulr fracture index) در هر دو گروه در پیگیری یکساله ثبت؛ و دادهها مقایسه شدند.یافتهها: محدودیت حرکتی بهخصوص در فلکسیون و ابداکسیون در گروه غیرجراحی بیش از گروه جراحی بود (۰/۰۵>p < /em>). آسیب عصب سیاتیک در ۳ بیمار گروه جراحی مشاهده شد که در 2 بیمار بهبودی حاصل گردید. جااندازی دقیق در گروه جراحی ۱۷ مورد (۹۴/۴%) و در گروه غیرجراحی ۹ مورد(۶۴/۳%) ؛ علایم اولیه استئوآرتریت در گروه جراحی 7 مورد (۳۸/۹%) و غیرجراحی ۸ مورد (۵۷%) و اندکس شکستگی استابولوم در گروه جراحی و غیرجراحی به ترتیب ۵۵/۲% و ۳۲/۵% بود. بیماران در گروه جراحی نتایج عملکرد بهتری داشتند.نتیجهگیری: جدا از شدت صدمات اولیه وارد به مفصل، جااندازی دقیق شکستگی و نیز تعیین اندکس شکستگی استابولوم در تعیین طرح درمان مناسب و نتایج آن بیشترین تاثیر را دارند. درمان جراحی در این بیماران با نتایج عملکرد بهتری همراه بود.